Technologia tworzenia ikony w całości nasycona jest symboliką.
Przedstawione ikony zostały napisane według tzw. kanonu ikonopisarskiego, czyli ściśle określonych reguł. Przy ich wykonaniu użyto techniki tempery jajowej (głównym składnikiem tego spoiwa są: żółtko jaja kurzego, białe wytrawne wino, olejek goździkowy, sypkie pigmenty) z zastosowaniem pozłotnictwa (m.in. płatkami 24 karatowego złota, płatkami białego złota). Deska, na której malowana jest ikona, swoją symboliką odwołuje się do rajskiego drzewa życia oraz do drzewa krzyża („drzewa, na którym zawisło Zbawienie świata”). Drewno na podobrazie ikony powinno być dobrze wysuszone. Nie może być to drewno „żywiczne” czyli iglaste. Ikony zabezpieczane są tzw. szpongami, czyli poprzecznymi listwami wsuwanymi z tyłu.
Deska pokryta została płótnem (odniesienie do chusty Weroniki, płótna Świętego Mandylionu, który ma moc uzdrawiania, Całunu, w który owinięte zostało ciało Ukrzyżowanego Zbawiciela). Dlatego ikona ze względu na związek z Osobą Jezusa Chrystusa zawsze będzie miała aspekt terapeutyczny.
Na płótnie położono 12 warstw gruntu (tzw. lewkasu, bielidła) powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Nakładanie lewkasu jest czynnością symboliczną, łączącą ikonę z tradycją Apostołów (12 warstw – teologiczne odniesienie do liczby Apostołów), czynnością podczas której odmawia się modlitwy na cześć każdego z Apostołów, dążąc do duchowego zjednoczenia z każdym z nich i pragnieniu trwania w nauce apostolskiej. Warstwy lewkasu zostały położone metodą „na krzyż” (naprzemiennie pionowo i poziomo). Na wyszlifowanym gruncie naniesiono tzw. grafiję (kontury postaci na ikonie), którą wykonuje się rylcem. Symbolizuje ona Prawo wyryte na kamiennych tablicach, które Bóg dał swemu Narodowi Wybranemu, Prawo miłości wyryte w naszych sercach przez Stwórcę. W Piśmie Świętym Bóg mówi: „Ja nie zapomnę o tobie. Oto wyryłem cię na obu dłoniach” (Iz 49,15-16).
Tło ikon oraz nimby (aureole) pokryte zostały m.in.: płatkami 24-karatowego złota, białego złota lub płatkami płatki stopów metali nieżelaznych (szlagmetal, slagaluminium, szlagmiedź). Złoto położono dwoma sposobami. Do jednego z nich używa się tzw. mixtionu (wytrawę ze szlachetnych żywic), dzięki któremu uzyskuje się efekt matowy. Druga z metod polega na naklejeniu złota na glinkę – pulment (bolus), a następnie polerowanie go kamieniem agatu. Inne metale zabezpieczane są szelakiem (odchody cejlońskich mszyc). Zastosowane pigmenty są w większości pochodzenia naturalnego, powstały one na bazie ziem, glinek, minerałów.
Pisanie w ikonie rozpoczyna się od ciemnych barw. Z tej ciemności, niejako z mroku, wydobywane jest światło.

Barwa w ikonie również ma charakter symboliczny:
- Złoto: świętość, oddanie czci, nieśmiertelność, Boża chwała.
- Purpura: władza i bogactwo.
- Czerwień: życie, krew, oznacza ludzką naturę.
- Biel: Boskość, czystość i niewinność.
- Niebieski: symbolizuje niebo, duchowość i mistycyzm.
- Zielony: życie, młodość, świeżość, płodność, wewnętrzne bogactwo, wieczne odnowienie.
- Brąz: symbol ziemi, materii, ubóstwa.
- Czarny: kolor zła i śmierci, symbol tajemnicy.

Ikona zasadniczo nie ma światłocienia, blask postaci „bije od wewnątrz”, jest obrazem świętości. Złoto w ikonie uważane jest za światło, gdyż postać święta cała zanurzona jest w Bożej światłości.

Ikona została opisana za pomocą liter, skrótów, aby jednoznacznie określić przedstawione osoby oraz podkreślić związek słowa i obrazu. Napis na ikonie ma zasadnicze znaczenie, które jest podobne do biblijnego imienia i komunikuje ważne treści. Ikona jest oknem, furtą prowadzącą do bezpośredniego spotkania z tym, kogo przedstawia.

Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą, a każda czynność nasycona jest symboliką.