Ikona Matka Boża Czuła

Ikona Matka Boża Czuła (typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; sc. Umilenije - rozrzewnienie) przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł lewym policzkiem do prawego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. W ikonie tej charakterystyczny jest gest Dzieciątka obejmującego Maryję rączką za szyję. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg. Dlatego też szata Jezusa jest złota.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
U Jezusa na prawym ramieniu naszyty jest pas klaw – znak godności patrycjańskiej. Jest on symbolem czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela oraz oznaką Jego szczególnej roli mesjańskiej. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami 24-karatowego złota. Na tło ikony składają się płatki szlagmetalu. Deska pokryta została płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm. został modlitwą.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona "Słodki Pocałunek"

Ikona „Słodki pocałunek”(gr. „Glikofilussa”, „Glikofilusa”, ros.” Słodkoje łobzanije”) należy do największych świętości monasteru Filoteu na Świętej Górze Atos. Została wysławiona w pierwszej połowie IX wieku, za czasu panowania przeciwnika kultu ikon cesarza Filoteusza. Związana jest z tym następująca historia.
Jeden z cesarskich patrycjuszy o imieniu Symeon był żonaty z pobożną i cnotliwą niewiastą imieniem Wiktoria. Była ona tajną chrześcijanką i w swej komnacie miała jedną ikonę Matki Bożej, której oddawała cześć. Gdy po raz kolejny odżyła herezja ikonoklazmu małżonek Wiktorii, wiedząc o znajdującej się w jego domu ikonie i nie chcąc być uznanym za osobę popierającą kult świętych wizerunków, zażądał, aby żona oddała mu ikonę, którą zamierzał spalić. Wiktoria pragnąc tego uniknąć, poszła na brzeg morza i położyła ją na wodzie, aby w ten sposób uchronić ją przed dostaniem się w ręce świętokradców-obrazoburców.
Po pewnym czasie ta sama ikona Bogarodzicy cudownym sposobem dosięgła brzegów Świętej Góry Atos w okolicy portu należącego do monasteru Filoteu. Ihumen i bracia przyjęli ją z radością i wnieśli do głównej cerkwi monasteru Zwiastowania Przenajświętszej Bogarodzicy. W miejscu, gdzie ikona przybyła do brzegu wytrysnęło źródełko, które zostało nazwane Hagiazmą. Od tej pory co roku na pamiątkę tego cudu, w poniedziałek Tygodnia Paschalnego, z monasteru do Hagiazmy odbywa się uroczysta procesja z ikoną.
Przy ikonie miały miejsce liczne cuda.
Do Rosji ten wariant ikony dotarł na początku XIV wieku. Jedna z tych ikon, napisana w drugiej połowie XIV wieku, nazywana jest Jachromską ikoną matki Bożej. (Jarosław Charkiewicz: „Tobą raduje się całe stworzenie”, W-wa 2009).
Przedstawiona ikona jest ikoną typu Miłosierna, Czuła ( gr. Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; cs. Umilenije (Umilienie) - rozrzewnienie). Przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł prawym policzkiem do lewego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. W ikonie tej charakterystyczny jest gest Dzieciątka obejmującego Maryję rączką za szyję. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor złoty symbolizuje życie wieczne i wiarę, Światłość – Słońce Prawdy – Jezusa Chrystusa, Niebiańskie Jeruzalem. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, Bożą chwałę, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Szata Jezusa ma kolor jasnoniebieski, co symbolizuje niebo, duchowość, tajemnicę, nieosiągalność. Pas ma kolor purpurowy – symbol władzy. Wierzchnią szatę pokrywają złote asystki. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami 24-karatowego złota. Na tło ikony składają się płatki szlagmetalu. Deska pokryta została płótnem, na którym położono 12 warstw lewkasu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 40 cm x 30 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża Czuła

Ikona Matka Boża Czuła (typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; sc. Umilenije - rozrzewnienie) przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł prawym policzkiem do lewego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Szata Jezusa ma kolor niebieski, co symbolizuje niebo, duchowość, tajemnicę, nieosiągalność. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami białego złota. Na tło ikony składają się płatki szlagmetalu. Na desce przyklejono płótno, a na nim metodą „na krzyż” położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.
Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża Czuła

Ikona Matka Boża Czuła (typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; sc. Umilenije - rozrzewnienie) przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł lewym policzkiem do prawego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. W ikonie tej charakterystyczny jest gest Dzieciątka obejmującego Maryję rączką za szyję. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg. Dlatego też szata Jezusa jest złota.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
U Jezusa na prawym ramieniu naszyty jest pas klaw – znak godności patrycjańskiej. Jest on symbolem czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela i oznaką Jego szczególnej roli mesjańskiej. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Deska, jako symbol drzewa krzyża, pokryta została płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Przy nakładaniu warstw zastosowano metodę „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża Czuła

Ikona Matka Boża Czuła (typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; sc. Umilenije - rozrzewnienie) przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł lewym policzkiem do prawego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. W ikonie tej charakterystyczny jest gest Dzieciątka obejmującego Maryję rączką za szyję. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg. Dlatego też szata Jezusa jest złota.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
U Jezusa na prawym ramieniu naszyty jest pas klaw – znak godności patrycjańskiej. Jest on symbolem czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela i oznaką Jego szczególnej roli mesjańskiej. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami 24-karatowego złota. Na tło ikony składają się płatki szlagmiedzi. Deska pokryta została płótnem, na którym metodą „na krzyż” położono 12 warstw lewkasu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.
Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża Czuła

Ikona Matka Boża Czuła (typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; sc. Umilenije - rozrzewnienie) przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł lewym policzkiem do prawego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. W ikonie tej charakterystyczny jest gest Dzieciątka obejmującego Maryję rączką za szyję. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg. Dlatego też szata Jezusa jest złota.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
U Jezusa na prawym ramieniu naszyty jest pas klaw – znak godności patrycjańskiej. Jest on symbolem czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela i oznaką Jego szczególnej roli mesjańskiej. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami 24-karatowego złota. Na tło ikony składają się płatki szlagmetalu. Deska pokryta została płótnem, na którym metodą „na krzyż” położono 12 warstw lewkasu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.
Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża Czuła

Ikona Matka Boża Czuła (typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; sc. Umilenije - rozrzewnienie) przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł prawym policzkiem do lewego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Szata Jezusa ma kolor niebieski, co symbolizuje niebo, duchowość, tajemnicę, nieosiągalność. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami białego złota. Na tło ikony składają się płatki szlagmetalu. Na desce przyklejono płótno, a na nim metodą „na krzyż” położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.
Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża Czuła

Ikona Matka Boża Czuła (typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; sc. Umilenije - rozrzewnienie) przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł prawym policzkiem do lewego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Szata Jezusa ma kolor niebieski, co symbolizuje niebo, duchowość, tajemnicę, nieosiągalność. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami 24-karatowego złota, nimb Maryji ma wygrawerowany motyw kwiatowy. Na tło ikony składają się płatki szlagmetalu. Na desce z kowczegiem przyklejono płótno, a na nim metodą „na krzyż” położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.
Ikona ma wymiary 35 cm x 28 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Maryi Niosącej Ducha (Pneumatofora)

Pierwsza ikona Pneumatofora powstała na początku lat 80-tych XX w. w Pracowni Karmelu Miłości Miłosiernej Braci Trapistów z Tibhirine. Nie jest więc ikoną kanoniczną według starego stylu. Została napisana jako rezultat medytacji nad tekstami św. Maksymiliana Kolbe, który widział w Maryi autentyczną ikonę Ducha Świętego.
Na ikonie Maryja jest przedstawiona w geście Oblubienicy Dziewiczej, niesie ona ludziom Ducha Świętego. Maforion w kolorze intensywnie niebieskim symbolizuje tajemnicę wiecznej Dziewicy. Na szacie Maryi znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) również oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Maryja jest pierwszym stworzeniem całkowicie ukształtowanym przez Ducha Uświęciciela. Jest pierwszą nosicielką Ducha (pneumatofora), której życie było ożywione i kierowane przez Boską Pneuma, do tego stopnia, że uważa się Ją za ikonę Ducha. Istotnie, według kontemplacyjnej tradycji Kościoła, Duch sprawił, że z serca Maryi popłynęło zbawcze fiat: „Oto ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38) oraz wdzięczny kantyk Magnificat (Łk 1, 46-55). Duch Święty natchnął prośbę, którą Matka skierowała do Syna na korzyść gości weselnych w Kanie (por. J 2, 3) oraz zachętę skierowaną do sług, aby wykonali Jego polecenia (por. J 2, 5). Duch podtrzymywał Dziewicę w Jej niezmiernym bólu pod Krzyżem i poszerzył serce, aby przyjęło testament umierającego Syna, ustanawiający Ją Matką Jego uczniów (por. J 19,26); utrzymywał w Niej żywą wiarę w zmartwychwstanie Chrystusa i uczynił z Niej Orantkę Wieczernika (por. Oz 1, 12-14) oraz wyjątkowego Świadka dzieciństwa Jezusa. (Misterium Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, Wrocław 2004)

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimb pokryty jest płatkami białego złota. Na tło ikony składają się płatki szlagmetalu. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Maryi Niosącej Ducha (Pneumatofora)

Pierwsza ikona Pneumatofora powstała na początku lat 80-tych XX w. w Pracowni Karmelu Miłości Miłosiernej Braci Trapistów z Tibhirine. Nie jest więc ikoną kanoniczną według starego stylu. Została napisana jako rezultat medytacji nad tekstami św. Maksymiliana Kolbe, który widział w Maryi autentyczną ikonę Ducha Świętego.
Na ikonie Maryja jest przedstawiona w geście Oblubienicy Dziewiczej, niesie ona ludziom Ducha Świętego. Maforion w kolorze intensywnie niebieskim symbolizuje tajemnicę wiecznej Dziewicy. Na szacie Maryi znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) również oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Maryja jest pierwszym stworzeniem całkowicie ukształtowanym przez Ducha Uświęciciela. Jest pierwszą nosicielką Ducha (pneumatofora), której życie było ożywione i kierowane przez Boską Pneuma, do tego stopnia, że uważa się Ją za ikonę Ducha. Istotnie, według kontemplacyjnej tradycji Kościoła, Duch sprawił, że z serca Maryi popłynęło zbawcze fiat: „Oto ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38) oraz wdzięczny kantyk Magnificat (Łk 1, 46-55). Duch Święty natchnął prośbę, którą Matka skierowała do Syna na korzyść gości weselnych w Kanie (por. J 2, 3) oraz zachętę skierowaną do sług, aby wykonali Jego polecenia (por. J 2, 5). Duch podtrzymywał Dziewicę w Jej niezmiernym bólu pod Krzyżem i poszerzył serce, aby przyjęło testament umierającego Syna, ustanawiający Ją Matką Jego uczniów (por. J 19,26); utrzymywał w Niej żywą wiarę w zmartwychwstanie Chrystusa i uczynił z Niej Orantkę Wieczernika (por. Oz 1, 12-14) oraz wyjątkowego Świadka dzieciństwa Jezusa. (Misterium Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, Wrocław 2004)

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimb pokryty jest płatkami 24-karatowego. Na tło ikony składają się płatki szlagmetalu i szlagmiedzi. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Igranie Dzieciątka

Ikona Igranie Dzieciątka (gr. „Pelagonitissa”, ros. „Wzygranije Mładienca”; typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie) przedstawia Bogurodzicę z Dzieciątkiem na prawym ramieniu. Dzieciątko znajduje się w pozie pełnej ruchu i ekspresji, podczas zabawy czy też swawolenia. Jego twarz jest zwrócona ku górze, dotyka On lewym policzkiem prawego policzka Matki Bożej. Policzka Bogurodzicy dotyka również Jego rączka. Maryja delikatnie przyciska do siebie jedną z obnażonych nóżek Jezusa. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg. Dlatego też szata Jezusa jest złota (złote asystki).
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy greckie litery, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”. Szata Dzieciątka jest biało-niebieska. Kolory te są symbolami czystości, niewinności, Boskości, duchowości, nieba.

Przedstawiona ikona Igranie Dzieciątka została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami 24-karatowego złota, które położone zostało na pulment (bolus) i polerowane agatem. Na tło ikony składają się płatki szlagmetalu. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 40 cm x 30 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Maryi Niosącej Ducha (Pneumatofora)

Pierwsza ikona Pneumatofora powstała na początku lat 80-tych XX w. w Pracowni Karmelu Miłości Miłosiernej Braci Trapistów z Tibhirine. Nie jest więc ikoną kanoniczną według starego stylu. Została napisana jako rezultat medytacji nad tekstami św. Maksymiliana Kolbe, który widział w Maryi autentyczną ikonę Ducha Świętego.
Na ikonie Maryja jest przedstawiona w geście Oblubienicy Dziewiczej, niesie ona ludziom Ducha Świętego. Maforion w kolorze intensywnie niebieskim symbolizuje tajemnicę wiecznej Dziewicy. Na szacie Maryi znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) również oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Maryja jest pierwszym stworzeniem całkowicie ukształtowanym przez Ducha Uświęciciela. Jest pierwszą nosicielką Ducha (pneumatofora), której życie było ożywione i kierowane przez Boską Pneuma, do tego stopnia, że uważa się Ją za ikonę Ducha. Istotnie, według kontemplacyjnej tradycji Kościoła, Duch sprawił, że z serca Maryi popłynęło zbawcze fiat: „Oto ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego” (Łk 1, 38) oraz wdzięczny kantyk Magnificat (Łk 1, 46-55). Duch Święty natchnął prośbę, którą Matka skierowała do Syna na korzyść gości weselnych w Kanie (por. J 2, 3) oraz zachętę skierowaną do sług, aby wykonali Jego polecenia (por. J 2, 5). Duch podtrzymywał Dziewicę w Jej niezmiernym bólu pod Krzyżem i poszerzył serce, aby przyjęło testament umierającego Syna, ustanawiający Ją Matką Jego uczniów (por. J 19,26); utrzymywał w Niej żywą wiarę w zmartwychwstanie Chrystusa i uczynił z Niej Orantkę Wieczernika (por. Oz 1, 12-14) oraz wyjątkowego Świadka dzieciństwa Jezusa. (Misterium Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, Wrocław 2004).
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matki Bożej Częstochowskiej

Tradycja wiąże autorstwo tej ikony z osobą świętego ewangelisty Łukasza. Ikona miała zostać przez niego napisana na desce ze stołu w Nazarecie, przy którym święta rodzina spożywała posiłki. Do czasu zburzenia Jerozolimy przez legiony Wespazjana i Tytusa (66-67r.) chrześcijanie ukrywali ją w jaskini koło górskiego miasta Pella.
W 326 r. pielgrzymką do Ziemi Świętej przybyła cesarzowa Helena. Odlazła wówczas Krzyż, na którym poniósł śmierć Jezus Chrystus. W podzięce za odnalezienie Krzyża, w darze od wiernych cesarzowa przebywająca w Jerozolimie otrzymała ikonę Matki Bożej. Po powrocie do Konstantynopola umieściła ją w cesarskiej kaplicy. Już tam ikona zasłynęła cudami.
W drugiej połowie XX wieku (około 1268-1270) ikona Bogarodzicy została przewieziona na Ruś. Niektóre źródła mówią, że wcześniej przebywała ona w Bułgarii, na Morawach oraz w Czechach i dopiero stamtąd przybyła na Ruś wraz ze świętymi Cyrylem i Metodym. Książę halicki Lew Daniłowicz umieścił ją w zamku w Bełzie, gdzie zasłynęła licznymi cudami uzdrowień. Od miejscowości tej pochodzi też pierwotna nazwa ikony.
W XIV wieku księstwo bełskie, wraz z Rusią Czerwoną, przeszło we władanie księcia opolskiego Władysława. Wtedy też zamek w Bełzie okrążyli Tatarzy. Strzała wypuszczona przez jednego z nich trafiła w ikonę wystawioną na zamkowe mury. Z powstałej na ikonie rany popłynęła krew. Zapadła mgła, w której szeregi nieprzyjaciół przemieszały się tak, że zostali oni zmuszeni do przerwania oblężenia i wycofania się.
W cerkwi na bełskim zamku ikona znajdowała się do 1377 r., gdy książę Władysław przewiózł ją do Lwowa. W 1382 r. książę zapragnął przewieźć cudowną ikonę do Opola, w miejsce bardziej spokojne. Po drodze wóz z ikoną zatrzymał się w Częstochowie, a konie nie chciały ruszy z miejsca. Uznając to za znak Boży, pozostawił ikonę w tym miejscu, fundując tu jednocześnie klasztor paulinów.
W 1430 r. Częstochowę zdobyli taboryci, którzy wśród innych kosztowności chcieli wywieźć ikonę Matki Bożej. Jednak konie nie chciały ruszyć z miejsca do momentu, kiedy ikonę zrzucono z wozu. Jeden z taborytów ciął ją szablą, w wyniku czego rozpadała się ona na trzy części. Związani z tradycją zachodnią restauratorzy, którzy w 1430-1434 r. w Krakowie poddali zniszczoną ikonę konserwacji sprawili, że niewiele pozostało w niej z pierwotnego „stylu greckiego”. W tym samym czasie ozdobiono ją „złotem i srebrem” ufundowanym przez króla Władysława Jagiełłę. W późniejszym czasie (od drugiej połowy XVII wieku) ikonę przyozdobiły kolejne ryzy.
Od początku powstania sanktuarium na Jasnej Górze ikona została uznana za relikwię Królestwa Polskiego i otoczona kultem zarówno przez władców, jak i prosty lud. O jej wielkim kulcie w kościele rzymskokatolickim zaświadczają też umieszczane przy niej dary wotywne oraz oficjalna koronacja koronami darowanymi prze papieża Piusa X, która miała miejsce 8 września 1717 r. W tradycji zachodniej nazywana jest też Jasnogórską oraz „Królową Polski”. Ikonę tę rzymscy katolicy uważali za palladium Polski. Kościół rzymskokatolicki czci jej pamięć 26 sierpnia.
Obecnie ikona znajduje się w klasztorze jasnogórskim, w ołtarzu na wysokości około 3 metrów za specjalną zasłoną, która jest unoszona w celu adoracji przez wiernych.
Najnowsze badania dotyczące wieku i pochodzenia ikony zaświadczają, że niewątpliwie została ona wykonana w kręgu ikonografii bizantyjskiej, zapewne z myślą o umieszczeniu w ikonostasie. Te same badania datują jej powstanie na XIII wiek.
Kopie tej ikony darzone szczególną czcią przez wiernych do rewolucji 1917 r., znajdowały się m. in. w: monasterze choroszewskim pod Charkowem, we wsi Wierchniaja Syrowatka koło miasta Sumy, w miasteczku Tywrow pod Winnicą, w soborze św. Mikołaja w Krzemieńcu, w cerkwi św. Cyryla w Kijowie. Obecnie najwięcej jej kopii wykonanych w duchu prawosławnym znajduje się w Polsce, na Wileńszczyźnie i Zachodniej Białorusi. W samej Częstochowie znajduje się prawosławna cerkiew Częstochowskiej ikony Matki Bożej.
Ikona typu Hodegetria. Przedstawia Matkę Bożą w półpostaci, z Dzieciątkiem na lewym ramieniu. Bogarodzica jest frontalnie zwrócona ku patrzącemu, a twarz Dzieciątka jest również skierowana w tę stronę, chociaż nie zatrzymuje wzroku na patrzącym. Oba oblicza łączy wyraz zamyślenia i powagi oraz ciemna karnacja. Na prawym policzku Matki Bożej znajdują się rysy, a na szyi cięcia, z których dwa są wyraźnie widoczne. Dzieciątko prawą rączką błogosławi, a w lewej, na kolankach trzyma zamkniętą księgę. Bogarodzica prawą dłonią wskazuje na Syna. (Jarosław Charkiewicz: „Tobą raduje się całe stworzenie”).
Ikona Matki Bożej Częstochowskiej została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 30 cm x 20 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matki Bożej Pocieszycielki

Ikona Pocieszycielka jest jednym z cudownych wizerunków Matki Bożej, który znajduje się w Watopedi na Świętej Górze Atos.
Do naszych czasów zachowała się następująca historia związana z jej wysławieniem. 21 stycznia 807 roku do brzegu Atosu nieopodal Watopedi przybiła grupa złoczyńców z zamiarem obrabowania monasteru. Zaczaili się oni w zaroślach i czekali aż mnisi o świcie otworzą bramy wspólnoty, by wedrzeć się do środka i zrabować znajdujące się tam kosztowności. W monasterze zakończyła się jutrznia i bracia rozeszli się do swoich cel na odpoczynek, a w cerkwi Zwiastowania Bogarodzicy pozostał tylko sam przełożony. Nieoczekiwanie usłyszał on głos pochodzący od Matki Bożej na jednej z ikon, która znajdowała się przy prawym klirosie. Bogarodzica ostrzegła, aby tego dnia nie otwierać wrót monasteru, lecz wejść na jego mury i rozpędzić złoczyńców. Zmieszany ihumen podniósł swój wzrok ku ikonie i ujrzał, że znajdujące się na niej Dzieciątko próbuje zasłonić Swą rączką usta Matki, aby nie ostrzegała mnichów i pozwoliła ich ukarać za niegodziwości. Ona jednak, chwytając za rączkę Swego Syna powtórzyła swe ostrzeżenie. Przełożony monasteru, oszołomiony tym co ujrzał i usłyszał, zwołał monasterską brać i opowiedział o wszystkim, co się zdarzyło w cerkwi. Wszyscy udali się do świątyni i ze zdziwieniem zobaczyli, że postacie Jezusa Chrystusa i Bogarodzicy na ikonie znajdują się w nieco innej pozie niż wcześniej. Oto Matka Boża ma głowę zwróconą w kierunku Swego prawego ramienia, jakby odwracając się od Dzieciątka. Jednocześnie prawą dłonią przytrzymuje rączką Chrystusa, Który próbuje nią zasłonić usta Swej Matce. Twarz Dzieciątka jest przy tym wyjątkowo surowa i groźna. Ihumen monasteru podjął odpowiednie kroki, dzięki którym uniknięto pewnego nieszczęścia. Od tej pory ikonę zaczęto nazywać "Pocieszycielką", a przed nią zapłonęła niegasnąca lampka oliwna i duża świeca. Od dawnych czasów w monasterze Watopedi zachowywany jest też zwyczaj dokonywania postrzyżyn nowych braci wspólnoty właśnie przed tą ikoną. Do dziś ikona Bogarodzicy "Pocieszycielka" umieszczona jest na ścianie przy prawym klirosie cerkwi Zwiastowania Bogarodzicy monasteru Watopedi. Z powodu miejsca, w którym się znajduje często nazywana jest Watopedzką. Historycy sztuki datują jej powstanie na XIV wiek. Dosyć dawno kopie tej ikony pojawiły się również na Rusi. Jedna z nich została przywieziona z Kijowa do Rostowa Wielkiego przez metropolitę rostowskiego Dymitra i umieszczona w tutejszym monasterze jakowlewskim. Ikona ta została przekazana temu świętemu przez rodziców na znak błogosławieństwa. Aż do 1926 r. organizowano z nią procesje po Rostowie Wielkim. Monaster zamknięto w 1928 r., a odrodził się on w 1991 r., jednak jak dotychczas nie powróciła do niego ikona, która znajduje się w Moskwie. Inna kopia cudownej ikony do 1938 r. znajdowała się w żeńskim monasterze Zmartwychwstania Pańskiego (Nowodziewiczy) w Sankt Petersburgu, w którym w połowie XIX w. zbudowano też cerkiew ku czci tej ikony. Inną cerkiew ku czci tej ikony zbudowano w latach 1907-1909 w Moskwie na miejscu zabójstwa wielkiego księcia Sergiusza Aleksandrowicza. Świątynia, odnowiona w 1996 r. działa do dziś. Jedna z kopii ikony, wykonana przez ikonografów monasteru Watopedi na świętej Górze Atos, od stycznia 1998 r. znajduje się również w męskim monasterze świętych Cyryla i Metodego w Ujkowicach w południowo-wschodniej Polsce. (Jarosława Charkiewicz: „Tobą raduje się całe stworzenie”).
Zastosowane w ikonie kolory mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg. Dlatego też szata Jezusa jest złota.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
U Jezusa na prawym ramieniu naszyty jest pas klaw – znak godności patrycjańskiej. Jest on symbolem czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela oraz oznaką Jego szczególnej roli mesjańskiej. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.
Ikona Matki Bożej Pocieszycielka została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Nimby pokryto płatkami 23,75-karatowego złota. Na deskę przyklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża Czuła

Ikona Matka Boża Czuła (typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; sc. Umilenije - rozrzewnienie) przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł lewym policzkiem do prawego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. W ikonie tej charakterystyczny jest gest Dzieciątka obejmującego Maryję rączką za szyję. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg. Dlatego też szata Jezusa jest złota.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
U Jezusa na prawym ramieniu naszyty jest pas klaw – znak godności patrycjańskiej. Jest on symbolem czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela i oznaką Jego szczególnej roli mesjańskiej. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami 23,75-karatowego złota, a tło ikony pokrywają płatki szlagmetalu. Na deskę zostało przyklejone płótno, na którym metodą „na krzyż” położono 12 warstw lewkasu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.

Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża Czuła

Ikona Matka Boża Czuła (typ Eleusa – gr. eleeo – okazywać czułość, miłosierdzie, dobroć, współczucie; sc. Umilenije - rozrzewnienie) przedstawia Dzieciątko-Jezusa, który przywarł prawym policzkiem do lewego policzka Matki Bożej. W tradycji greckiej ikona ta nazywana jest Glykofilusa, czyli „Bogarodzica Słodkiego Pocałunku”, ponieważ twarze Matki i Dziecka są do siebie zbliżone w pocałunku. Ikona przekazuje pełną czułości relację Matki i Syna. Bogurodzica symbolizuje również Kościół Chrystusowy, dlatego ikona ukazuje całą pełnię miłości między Bogiem i człowiekiem - tą pełnię, która możliwa jest tylko w łonie Matki-Kościoła. W tej ikonie zanika dostojeństwo Bogarodzicy, a objawia się głęboka ludzka czułość Matki do Dziecka, nacechowana smutną zadumą (przewiduje Ona Drogę Krzyżową, wie jakie cierpienia czekają Jezusa). Miłość łączy na ikonie niebiańskie i ziemskie, boskie i ludzkie: to połączenie wyrażone jest przez stykanie się policzków.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg. Dlatego też szata Jezusa jest złota.
Szaty Bogurodzicy są czerwone, co jest symbolem ludzkiej natury, także tajemnicy Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”. Wierzchnią szatę Syna Bożego pokrywają złote asystki. Dzieciątko Jezus trzyma w rękach zwój, co oznacza, że Bóg jest naszym Prawodawcą, że Dzieciątko Jezus jest Prawodawcą i zarazem Sędzią sprawiedliwym i miłosiernym. Przychodzi, aby wypełniło się to, co napisano o Nim w Piśmie Świętym, aby pogłębić w człowieku wiedzę o Bogu, naprawić w prawie boskim przekazanym nam przez Mojżesza, to co później zepsuł człowiek.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby pokryte są płatkami 23,75-karatowego złota, a tło ikony pokrywają płatki szlagmetalu. Na deskę z kowczegiem zostało przyklejone płótno, na którym metodą „na krzyż” położono 12 warstw lewkasu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.

Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża
"Łagodząca Złe Serca" - "Siedem strzał"

Ikona Matki Bożej „Siedem Strzał” / „Z Siedmioma Strzałami” (ros. Siemistrelnaja) początkowo znajdowała się w cerkwi Św. Jana Teologa koło Wołogdy w Rosji. Jej objawienie miało miejsce w następujących okolicznościach:
Jeden z chłopów mieszkających w Guberni Wołogodzkiej w Rosji od wielu lat cierpiał na chorobę nóg i ogólne osłabienie organizmu. Wszystkie wykorzystane sposoby, aby poprawić swoje zdrowie, nie pomogły. Nie mogąc dłużej liczyć na pomoc ze strony ludzi skierował modlitwę do Matki Bożej. Pewnego razu we śnie usłyszał głos, który polecił mu, aby odnalazł na dzwonnicy cerkwi św. Jana Teologa ikonę Bogarodzicy, gorliwie się przed nią pomodlił i wówczas zostanie uleczony ze swej choroby.
Chłop zrozumiał, że jest to dla niego wyraźna wskazówka z nieba. Opowiedział o swym śnie innym ludziom, którzy jednak nie bardzo mu wierzyli. Następnie z trudem udał się do wskazanej we śnie cerkwi, gdzie widząc jego zdecydowanie na dzwonnicę wpuszczono go dopiero za trzecim razem. Na dzwonnicy znalazł zakurzoną i podniszczoną ikonę przedstawiającą Matkę Bożą z siedmioma mieczami skierowanymi ku Jej sercu - trzy od prawego ramienia, a cztery od lewego. Oczyścił ją i poprosił, aby odprawiono molebien w intencji jego zdrowia, co uczyniono. Modlitwa została wysłuchana i odzyskał zdrowie.
Gdy o cudownej mocy ikony zaczęto już zapominać, w 1830 r. w Wołogdzie i okolicach wybuchła epidemia cholery. Mieszkańcy zaczęli szukać pomocy u Bogarodzicy, wzięli Ikonę Matki Bożej "Siedem Strzał" oraz jeszcze jeden Jej wizerunek i w uroczystej procesji obnieśli wokół miasta. Wówczas zaraza została zahamowana, a po pewnym czasie ustała zupełnie.
Ikona Matki Bożej "Siedem Strzał" wizualnie podobna jest do Ikony Matki Bożej "Łagodząca Złe Serca" nazywanej też "Proroctwo Symeona", gdzie spośród siedmiu mieczy po trzy znajdują się po jednej i drugiej stronie serca Bogarodzicy, a siódmy skierowany jest od dołu.
We współczesnej praktyce Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej ikona ta uważana jest za wariant wizerunku „Zmiękczenie Złych Serc” / „Łagodząca Złe Serca”.
Święto Ikony Matki Bożej "Siedem Strzał" obchodzone jest 13/27 sierpnia.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby i tło ikony pokryte są płatkami 23,75-karatowego złota. Deska pokryta została płótnem, na którym metodą „na krzyż” położono 12 warstw lewkasu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.

Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża "Znak"

Ikona Matka Boża „Znak” (gr. Semantron, ros. Znamienije) przedstawia Bogurodzicę, która wyciąga ręce w modlitewnym geście. Na poziomie jej piersi znajduje się medalion lub krąg z Chrystusem Emmanuelem w półpostaci. Chrystus trzyma w jednej ręce zwój, symbol nauki, a drugą błogosławi. Połączenie dwóch postaci: Bogurodzicy i Chrystusa Emmanuela wyraża tajemnicę wcielenia, zrodzenia Boga w ciele. Ikona ukazuje tajemnicę dziewictwa i macierzyństwa Matki Bożej: oto ziemska kobieta została wybrana przez Boga na matkę Jego Syna. Ikona ta wyraża istotę każdej ikony maryjnej, która jest chrystocentryczna, ponieważ wskazuje na Chrystusa. Ikona typu Znak nazywa się także Wcielenie. Nawiązuje do tekstu proroctwa Izajasza („Dlatego sam Pan da wam znak: Oto Panna pocznie i porodzi Syna,i nazwie Go imieniem Emmanuel” – Iz 7,14) oraz Ewangelii Łukasza („Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi będzie nazwane Synem Bożym” – Łk 1,35).
Maryja jest przedstawiona w pozie Orantki, tzn. modlitewnej z podniesionymi do nieba rękoma. Ten typ ikony w Kościołach o tradycji greckiej nosi nazwę Platytera, od greckiego słowa platytera, czyli szersza. Określenie to wyraża myśl, że Bogurodzica jest szersza od kosmosu, gdyż swoim wnętrzem objęła tego, który cały świat obejmuje.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Szata Jezusa ma odcień bieli, oznaczający Boskość, czystość i niewinność. Wierzchnią szatę pokrywają złote asystki. Kolor ten symbolizuje świętość, oddanie czci, nieśmiertelność, Bożą chwałę. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby i tło ikony pokryte są płatkami 23,75-karatowego złota. Na desce przyklejono płótno, a na nim metodą „na krzyż” położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.

Ikona ma wymiary 16 cm x 12 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Drogi Neokatechumenalnej wg Kiko Arguello

Ikona ta jest podobna do ikony zwanej KIKOTESA. Jej pierwowzór znajduje się na Cyprze w miejscowości Kikos, co po grecku znaczy „dąb”. Podobna ikona znajduje się w pewnym klasztorze w pobliżu Jerycha. Trzeci wariant tej ikony jest w Moskwie i został namalowany przez znanego malarza ikon Szymona Uszakowa, żyjącego w latach 1626 - 1686. Ikony te nie były jednak inspiracją dla Kiko Argüello (hiszpański malarz, ur. 1939 r.), gdyż o ich istnieniu dowiedział się on ze zdumieniem znacznie później. Oryginał ikony, namalowanej przez niego znajduje się w katedrze w Madrycie. Kopia, również namalowana przez Kiko, została podarowana Janowi Pawłowi II.
Cechą charakterystyczną ikony typu KIKOTESA jest to, że Maryja i Dzieciątko Jezus patrzą w tę samą stronę w tym przypadku mają oczy skierowane w lewą stronę, co ma oznaczać, że patrzą na ludzi grzesznych i pragną ich nawrócenia. Tak więc już sam układ postaci na tej ikonie wykazuje jej związek z ewangelizacją, jej ewangelizacyjne przesłanie. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Napis w języku hiszpańskim znajdujący się na ikonie Kiko Argüello brzmi: "Trzeba tworzyć małe wspólnoty chrześcijańskie, takie jak Święta Rodzina z Nazaretu, które żyłyby w pokorze, prostocie i uwielbieniu, w których drugi jest Chrystusem". Napis ten wyraża pierwsze natchnienie, jakie Kiko Argüello otrzymał w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP w 1959 roku. Z biegiem lat zapomniał on o tym natchnieniu, ale skonkretyzowało się ono, kiedy powstała pierwsza wspólnota neokatechumenalna, złożona głównie z ubogich, zamieszkujących nędzne baraki, na jednym z przedmieść Madrytu. Kiko nie poszedł tam z zamiarem tworzenia takich wspólnot. Chciał on po prostu być blisko Chrystusa.
Obecnie, słowa umieszczone na ikonie Kiko, znalazły swoją realizację w kilkuset diecezjach i tysiącach parafii, gdzie gromadzą się wspólnoty rozprzestrzenione w 14000 wspólnot rozprzestrzenionych na wszystkich kontynentach.
Głównym przesłaniem ewangelizacyjnym, jakie niesie ze sobą, omawiana tu, ikona a szczególnie umieszczony na niej napis, jest zaproszenie do tego, by w parafiach obok dotychczasowych form duszpasterzowania, tworzyć nowy rodzaj duszpasterstwa, które można nazwać duszpasterstwem ewangelizacyjnym albo misyjnym.
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków 23,75-karatowego złota. Na deskę naklejono płótno, na które położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 30 cm x 21 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona "Nie rozpaczaj po Mnie Matko"

Ikona „Nie rozpaczaj po Mnie, Matko” (ros. Nie wydaj Mienie, Mati) przedstawia Bogurodzicę, która przyciska do siebie dorosłego Jezusa Chrystusa po zdjęciu z Krzyża. Na ikonie przedstawiony jest zmarły, obnażony Zbawiciel widoczny w półpostaci, który jak gdyby stoi w grobie. Ma zamknięte oczy, głowę nieco pochyloną, wyraz twarzy jakby spał, a ręce złożone na piersiach prawa na lewą. Na jego piersi i rękach widoczne są rany. Za plecami Zbawiciela znajduje się krzyż. Chrystus nieco pochyla swą głowę ku prawemu ramieniu, ku Bogurodzicy, która przytula do siebie Syna.
Źródłem kompozycji ikony jest dziewiąty irmos jutrzni Wielkiej Soboty: „Nie rozpaczaj po Mnie, Matko, widząc Mnie w grobie, .. w łonie Swym bez nasienia poczęłaś Syna. Wstanę i będę wychwalony i wstąpię do nieba w chwale, jako Bóg, wiarą i miłością Ciebie wywyższając”. Słowa te wypowiedziane są w imieniu Chrystusa, który zwyciężył śmierć. Zamysłem ikony jest więc z jednej strony przedstawienie złożenia przez Chrystusa ofiary na Krzyżu, będącej przejawem miłości Boga do człowieka (Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna Swego Jednorodzonego dał… - J 3, 16), a z drugiej wychwalenie samego Zmartwychwstania Pańskiego. (Jarosław Charkiewicz: „Tobą raduje się całe stworzenie”).
Zastosowane w ikonie kolory mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Szaty Bogurodzicy są błękitne (symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Jezus jest opasany białą przepaską. Kolor ten oznacza Boskość, czystość i niewinność. Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.
Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby i tło ikony pokryte są płatkami szlagmetalu. Na desce przyklejono płótno, a na nim metodą „na krzyż” położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.

Ikona ma wymiary 35 cm x 28 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Matka Boża Iwierska

Ikona Matka Boża Iwerska (Iwierska, gr. Portaitssa, ros. Iwierskaja,, „Wratarnica”) znajduje się w Monasterze Iwerskim na Świętej Górze Atos.
Jej historia rozpoczyna się w IX w., kiedy w Bizancjum prześladowano chrześcijan, oddających cześć ikonom, a je same niszczono (ikonoklazm).
W tych czasach niedaleko Nicei mieszkała ze swym młodym synem pewna bogata, pobożna wdowa. Pewnego dnia do jej mieszkania przyszli królewscy wysłannicy, aby zabrać ikonę. Kobieta poprosiła by dano jej czas do następnego dnia.
Podczas rozmowy jeden z żołnierzy uderzył w ikonę dzidą, trafiając w policzek Matki Bożej. Z rany pociekła krew. Żołnierz padł na kolana, prosząc o wybaczenie. Wkrótce też zaczął czcić ikony i został mnichem.
Gospodyni postanowiła nie oddawać żołnierzom ikony, wyszła z nią na brzeg i puściła na wodę. Nieoczekiwanie ikona nie utonęła, lecz odpłynęła i to nie w pozycji leżącej, lecz stojącej. W tym samym czasie syn wdowy wyjechał z miasta, udając się do Salonik. Wkrótce potem przybył na Świętą Górę Atos, gdzie w gruzińskim monasterze Iwiron został mnichem. Tam też opowiedział historię ikony. Mieszkańcy wspólnoty przez dwa stulecia przekazywali z ust do ust historię o ikonie, która nie utonęła w morzu.
Pewnego dnia o zmierzchu, a było to w X w., mnisi monasteru Iwiron ujrzeli na morzu słup ognia. Zjawisko to powtarzało się przez kilka dni i nocy, co widzieli również mnisi z okolicznych wspólnot. Nie wiedząc, co oznacza ten znak mnisi z gorliwością, ale i trwogą modlili się. Po kilku dniach umocnieni w duchu, postanowili zbliży się do morza. Z brzegu ujrzeli, że źródłem słupa ognia jest stojąca na falach ikona Bogarodzicy. Spuścili na morze łódkę, aby przy jej pomocy wydobyć ikonę z wody. Jednak, gdy zbliżali się do niej, ikona odpływała wgląd morza. Powtarzało się to kilkakrotnie. Zasmuceni misi udali się więc z powrotem do cerkwi i z wielką gorliwością modlili się do Boga, aby wskazał im swoją wolę względem ikony. Objawiła się im wówczas Matka Boża i powiedziała, że tylko jeden z mnichów, imieniem Gabriel, jest godny tego, aby wydobyć z wód morza Jej ikonę.
W tym samym czasie bogobojny mnich Gabriel miał widzenie, w którym Bogarodzica poleciła mu, by przekazał mnichom monasteru wiadomość, iż na znak błogosławieństwa i opieki chce podarować wspólnocie Swą świętą ikonę. Wówczas poleciła mu również, by poszedł po falach i przyniósł ikonę do monasteru. Tak też się stało. Miało to miejsce 31 marca, we wtorek Tygodnia Paschalnego.
Ikonę umieszczono w ołtarzu, lecz ona cudowną siłą przenosiła się nad bramę wejściową do monasteru. Gdy przenoszono ją ponownie do cerkwi, wracała nad bramę wejściową. Miało to miejsce kilka razy. Wówczas Gabriel ponownie miał widzenie, w którym Matka Boża powiedziała: „Powiedz braci monasterskiej, aby więcej już nie wypróbowywali Mnie i nie silili się, aby Moja ikona pozostawała w soborze, lecz pozostawili ją nad bramą. Nie pragnę być przez nich strzeżona, lecz Sama chcę być waszą Strażniczką nie tylko w życiu obecnym, ale i przyszłym. Niechaj pokładają nadzieję w miłosierdziu Mojego Syna wszyscy żyjący tu życiem cnotliwym iw bojaźni Bożej. Oto mój znak: dopóki Moja ikona będzie w waszej wspólnocie, dopóty nie zubożeje łaska i miłosierdzie Mojego Syna wobec was”.
Gabriel obwieścił braciom o swoim widzeniu. Od tej pory mnisi nie przenosili już cudownej ikony do soboru. Przy bramie monasteru wznieśli cerkiewkę i tam, po lewej stronie królewskich wrót, umieścili świętą ikonę. W niewielkiej kaplicy, znajdującej się na terenie monasteru Iwiron, po lewej stronie bramy wejściowej cudowna ikona znajduje się do dziś. Ikona ta zwana jest tu „Bramną”, a nazwa Iwerska ikona Matki Bożej pojawiła się dopiero w połowie XVII w., gdy pierwsze jej kopie znalazły się na Rusi.
Miejscowa tradycja, nawiązująca do objawienia się Matki Bożej starcowi Gabrielowi głosi, że gdy ikona ta zniknie ze Świętej Góry, to nastąpi koniec świata. Dlatego też pierwowzoru tej ikony nigdy nie wywozi się z Atosu.
Istnieje kilka słynących łaskami wiernych kopii Iwerskiej Ikony Matki Bożej. Najbardziej znane z nich to: ikona Iwerska-Moskiewska, znajdująca się w stolicy Rosji, kanadyjska ikona Iwerska-Montrealska (Iwerska-Wydzielająca Mirrę), w Polsce – ikona w cerkwi Przemienienia Pańskiego na Świętej Górze Grabarce.
Święto Iwerskiej Ikony Matki Bożej obchodzone jest 12/25 lutego, 31 marca/13 kwietnia (na pamiątkę objawienia ikony na Świętej Górze Atos) oraz we wtorek Tygodnia Paschalnego. (Jarosław Charkiewicz: „Tobą raduje się całe stworzenie”).
Zastosowane w ikonie kolory mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Szaty Bogurodzicy są ciemnoniebieskie ze złotymi asystami (niebieski – symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności), a na nich znajduje się czerwona (symbol ludzkiej natury) chusta maforion. Kolorystyka szat Maryji symbolizuje nam tajemnicę Wcielenia Chrystusa, która czyni Maryję Bogurodzicą, jak również oznacza połączenie macierzyństwa oraz dziewictwa. Na szacie Maryji znajdują się trzy złote gwiazdy (na głowie i na ramionach) oznaczające, iż Maryja zawsze była dziewicą: przed poczęciem Syna Bożego, w trakcie i po urodzeniu Jezusa.
Szata Jezusa ma odcień jasnoniebieski (symbol nieba, duchowości). Wierzchnią szatę Syna Bożego pokrywają złote asystki. Kolor ten symbolizuje świętość, oddanie czci, nieśmiertelność, Bożą chwałę. Dzieciątko Jezus trzyma w rękach zwój, co oznacza, że Bóg jest naszym Prawodawcą, że Dzieciątko Jezus jest Prawodawcą i zarazem Sędzią sprawiedliwym i miłosiernym. Przychodzi, aby wypełniło się to, co napisano o Nim w Piśmie Świętym, aby pogłębić w człowieku wiedzę o Bogu, naprawić w prawie boskim przekazanym nam przez Mojżesza, to co później zepsuł człowiek.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy, wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.
W górnej części ikony znajdują się archaniołowie, natomiast po prawej i lewej stronie Matki Bożej oraz Jezusa (na kowczegu) widnieją apostołowie.

Przedstawiona ikona została napisana techniką tempery jajowej. Nimby i tło ikony pokryte są płatkami 23,75-karatowego złota. Na desce z kowczegiem przyklejono płótno, a na nim metodą „na krzyż” położono 12 warstw gruntu, powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.
Ikona ma wymiary 50 cm x 32 cm. Został
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Informacje

• Nazywam się Patrycja Sirek Z ikonami zetknęłam się po raz pierwszy kilkanaście lat temu, gdy, będąc na wschodzie kraju trafiłam do monasteru w Jabłecznej. Zachwyciła mnie wtedy wschodnia ikonografia. Miałam również okazję przebywać w Kijowie, gdzie podziwiałam przepiękne ikony w cerkwiach, co jeszcze pogłębiło i ugruntowało moją fascynację tą sztuką. Efektem tej fascynacji była kilkuletnia praca nad reprodukcjami ikon w Domu Życia przy Wspólnocie Dobrego Pasterza w Góralach.
  Więcej
• Technologia tworzenia ikony w całości nasycona jest symboliką. Przedstawione ikony zostały napisane według tzw. kanonu ikonopisarskiego, czyli ściśle określonych reguł.
  Więcej