Ikony Chrystusa

Ikony
  Galeria

Ikony Świętych

Ikony
  Galeria

Ikony Matki Bożej

Ikony
  Galeria

Ikona Chrystusa Pantokratora

Chrystus Pantokrator to jeden z najstarszych typów ikonograficznych, przedstawia on Chrystusa na tronie jako Króla Chwały i Sędziego. Nazwa pochodzi od greckiego słowa pantokrator, czyli pan – wszech, kratos – silny, władny, oznaczającego „wszechwładny”. Chrystus podnosi prawą dłoń w geście błogosławieństwa. Palce dłoni tworzą litery, które są skrótem imienia: IC XC (Jezus Chrystus). Trzy stykające się palce dłoni Chrystusa symbolizują Trójcę Świętą, a dwa pozostałe dwoistość natury Jezusa: Bóg i człowiek. W lewej dłoni natomiast trzyma księgę, która w szerokim znaczeniu jest Księgą Życia, do której wpisane są imiona zbawionych, a w wąskim Księgą Dobrej Nowiny. Księga ta jest również symbolem nauki i Prawa Chrystusa.
Przedstawienie Chrystusa Pantokratora ukazuje Stwórcę i Zbawiciela, który trzyma świat w swej dłoni, decyduje o jego losach. Jest On tutaj jednocześnie człowiekiem i Panem Stworzenia, Królem Chwały, Władcą Wszystkiego.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy (linie tworzą krzyż, taki nimb może mieć jedynie któraś z Osób Trójcy), wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Spodnia szata Jezusa (chiton, tunika) jest koloru czerwonego, co oznacza człowieczeństwo Chrystusa, Jego mękę, krew i cierpienie, także ludzką naturę. To kolor walki i ofiarności. Kolor purpurowy jest przypisany władzy królewskiej. Na prawym ramieniu chitonu widoczny jest naszyty pas klaw – znak godności patrycjańskiej. To symbol czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela, oznaka Jego szczególnej roli mesjańskiej. Wierzchnia szata zwana hymantion jest koloru niebieskiego – to symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności. Kolory te łączą to, co w naszym rozumieniu nie jest możliwe do połączenia: ziemia i niebo, bóstwo i człowieczeństwo, łączą dwie natury Chrystusa – Boską i ludzką. To, co w upadłym świecie jest nie do scalenia, w Jezusie Chrystusie staje się jednością.

Ikona Chrystusa Pantokratora została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 35 cm x 28 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Chrystusa Pantokratora

Ikona Chrystusa Pantokratora została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.
Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Mandylion

Ikona Mandylion, zwana też Świętym Obliczem, obliczem „nie ręką ludzką uczynionym”, zgodnie z Tradycją Kościoła, uważana jest za pierwszą ikonę. Powstała ona za życia Jezusa. Wizerunek ten powstał w cudowny sposób po przyłożeniu przez Jezusa chusty do Swojej twarzy. Chustę tę Chrystus przekazał choremu na trąd królowi Abgarowi w darze. Po otrzymaniu wizerunku Abgar został uleczony z najgorszego stadium choroby. Na tym wizerunku opiera się cześć oddawana każdemu świętemu obrazowi. Istnieją dwa rodzaje ikon Świętego Oblicza: taki, na którym twarz Jezusa przedstawiona jest na płótnie oraz taki bez płótna, gdzie Święte Oblicze przypomina to, które odbiło się na wewnętrznej stronie płyty, za którą został ukryty przed zniszczeniem wizerunek Jezusa.
Na Zachodzie taka chusta z Obliczem Jezusa wiąże się z postacią Weroniki, osobą legendarną. Była ona jedną ze stojących wśród płaczących kobiet na drodze krzyżowej.
Odnośnie Całunu Turyńskiego, płótna grobowego, w które owinięte zostało ciało Ukrzyżowanego Zbawiciela, pierwsze wzmianki znaleźć można w Ewangeliach.
Najprawdopodobniej wszystkie trzy relikwie – Mandylion, Chusta Weroniki i Całun Turyński – są jednym i tym samym.
Mandylion przedstawia oblicze Chrystusa wpisane w nimb krzyżowy, który przypomina o Jego śmierci na krzyżu. Na nimbie wypisane są greckie litery OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem – imię Boga.
Ikona jest podpisana IC XC, co oznacza Jezus Chrystus (starocerkiewno-słowiańskie Iisus Christos).
Tło ikony oraz nimb są złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Ikona Mandylion została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa płatkami 24 karatowego złota. Deska pokryta została płótnem, na którym metodą „na krzyż” położono 12 warstw lewksu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej.

Ikona ma wymiary 10 cm x 8 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Najświętsze Serce Pana Jezusa

Kult Bożego Serca rozwijał się od samego początku chrześcijaństwa, jego pierwszymi czcicielami byli Maryja i apostołowie.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy (linie tworzą krzyż, taki nimb może mieć jedynie któraś z Osób Trójcy), wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”. Chrystus podnosi prawą dłoń w geście błogosławieństwa. Natomiast palce dłoni tworzą litery, które są skrótem imienia: IC XC (Jezus Chrystus). Trzy stykające się palce dłoni Chrystusa symbolizują Trójcę Świętą, a dwa pozostałe dwoistość natury Jezusa: Bóg i człowiek. Lewa ręka odsłania przebite i opasane cierniową koroną Serce, z którego wytryskują płomienie miłości, a w ich centrum jest krzyż. Jest to symbol nieskończonego Miłosierdzia dla ludzi.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Spodnia szata Jezusa (chiton, tunika) jest koloru czerwonego, co oznacza człowieczeństwo Chrystusa, Jego mękę, krew i cierpienie, także ludzką naturę. To kolor walki i ofiarności. Kolor purpurowy jest przypisany władzy królewskiej. Na prawym ramieniu chitonu widoczny jest naszyty pas klaw – znak godności patrycjańskiej. To symbol czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela, oznaka Jego szczególnej roli mesjańskiej. Wierzchnia szata zwana hymantion jest koloru niebieskiego – to symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności. Kolory te łączą to, co w naszym rozumieniu nie jest możliwe do połączenia: ziemia i niebo, bóstwo i człowieczeństwo, łączą dwie natury Chrystusa – Boską i ludzką. To, co w upadłym świecie jest nie do scalenia, w Jezusie Chrystusie staje się jednością.
Ikona Najświętsze Serce Pana Jezusa została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 40 cm x 30 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Najświętsze Serce Pana Jezusa

Kult Bożego Serca rozwijał się od samego początku chrześcijaństwa, jego pierwszymi czcicielami byli Maryja i apostołowie.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy (linie tworzą krzyż, taki nimb może mieć jedynie któraś z Osób Trójcy), wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”. Chrystus podnosi prawą dłoń w geście błogosławieństwa. Natomiast palce dłoni tworzą litery, które są skrótem imienia: IC XC (Jezus Chrystus). Trzy stykające się palce dłoni Chrystusa symbolizują Trójcę Świętą, a dwa pozostałe dwoistość natury Jezusa: Bóg i człowiek. Lewa ręka odsłania przebite i opasane cierniową koroną Serce, z którego wytryskują płomienie miłości, a w ich centrum jest krzyż. Jest to symbol nieskończonego Miłosierdzia dla ludzi.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Spodnia szata Jezusa (chiton, tunika) jest koloru czerwonego, co oznacza człowieczeństwo Chrystusa, Jego mękę, krew i cierpienie, także ludzką naturę. To kolor walki i ofiarności. Kolor purpurowy jest przypisany władzy królewskiej. Na prawym ramieniu chitonu widoczny jest naszyty pas klaw – znak godności patrycjańskiej. To symbol czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela, oznaka Jego szczególnej roli mesjańskiej. Wierzchnia szata zwana hymantion jest koloru niebieskiego – to symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności. Kolory te łączą to, co w naszym rozumieniu nie jest możliwe do połączenia: ziemia i niebo, bóstwo i człowieczeństwo, łączą dwie natury Chrystusa – Boską i ludzką. To, co w upadłym świecie jest nie do scalenia, w Jezusie Chrystusie staje się jednością.
Ikona Najświętsze Serce Pana Jezusa została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków 23,75-karatowego złota. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 50 cm x 40 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Chrystusa Pantokratora

Chrystus Pantokrator to jeden z najstarszych typów ikonograficznych, przedstawia on Chrystusa na tronie jako Króla Chwały i Sędziego.
Nazwa pochodzi od greckiego słowa pantokrator, czyli pan – wszech, kratos – silny, władny, oznaczającego „wszechwładny”.
Chrystus podnosi prawą dłoń w geście błogosławieństwa. Palce dłoni tworzą litery, które są skrótem imienia: IC XC (Jezus Chrystus). Trzy stykające się palce dłoni Chrystusa symbolizują Trójcę Świętą, a dwa pozostałe dwoistość natury Jezusa: Bóg i człowiek. W lewej dłoni natomiast trzyma księgę, która w szerokim znaczeniu jest Księgą Życia, do której wpisane są imiona zbawionych, a w wąskim Księgą Dobrej Nowiny. Księga ta jest również symbolem nauki i Prawa Chrystusa.
Przedstawienie Chrystusa Pantokratora ukazuje Stwórcę i Zbawiciela, który trzyma świat w swej dłoni, decyduje o jego losach. Jest On tutaj jednocześnie człowiekiem i Panem Stworzenia, Królem Chwały, Władcą Wszystkiego.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy (linie tworzą krzyż, taki nimb może mieć jedynie któraś z Osób Trójcy), wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Spodnia szata Jezusa (chiton, tunika) jest koloru czerwonego, co oznacza człowieczeństwo Chrystusa, Jego mękę, krew i cierpienie, także ludzką naturę. To kolor walki i ofiarności. Kolor purpurowy jest przypisany władzy królewskiej. Na prawym ramieniu chitonu widoczny jest naszyty pas klaw – znak godności patrycjańskiej. To symbol czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela, oznaka Jego szczególnej roli mesjańskiej. Wierzchnia szata zwana hymantion jest koloru niebieskiego – to symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności. Kolory te łączą to, co w naszym rozumieniu nie jest możliwe do połączenia: ziemia i niebo, bóstwo i człowieczeństwo, łączą dwie natury Chrystusa – Boską i ludzką. To, co w upadłym świecie jest nie do scalenia, w Jezusie Chrystusie staje się jednością.
Ikona Chrystusa Pantokratora została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków 23,75-karatowego złota. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 12 cm x 10 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Chrystusa Pantokratora

Chrystus Pantokrator to jeden z najstarszych typów ikonograficznych, przedstawia on Chrystusa na tronie jako Króla Chwały i Sędziego.
Nazwa pochodzi od greckiego słowa pantokrator, czyli pan – wszech, kratos – silny, władny, oznaczającego „wszechwładny”.
Chrystus podnosi prawą dłoń w geście błogosławieństwa. Palce dłoni tworzą litery, które są skrótem imienia: IC XC (Jezus Chrystus). Trzy stykające się palce dłoni Chrystusa symbolizują Trójcę Świętą, a dwa pozostałe dwoistość natury Jezusa: Bóg i człowiek. W lewej dłoni natomiast trzyma księgę, która w szerokim znaczeniu jest Księgą Życia, do której wpisane są imiona zbawionych, a w wąskim Księgą Dobrej Nowiny. Księga ta jest również symbolem nauki i Prawa Chrystusa.
Przedstawienie Chrystusa Pantokratora ukazuje Stwórcę i Zbawiciela, który trzyma świat w swej dłoni, decyduje o jego losach. Jest On tutaj jednocześnie człowiekiem i Panem Stworzenia, Królem Chwały, Władcą Wszystkiego.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy (linie tworzą krzyż, taki nimb może mieć jedynie któraś z Osób Trójcy), wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Spodnia szata Jezusa (chiton, tunika) jest koloru czerwonego, co oznacza człowieczeństwo Chrystusa, Jego mękę, krew i cierpienie, także ludzką naturę. To kolor walki i ofiarności. Kolor purpurowy jest przypisany władzy królewskiej. Na prawym ramieniu chitonu widoczny jest naszyty pas klaw – znak godności patrycjańskiej. To symbol czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela, oznaka Jego szczególnej roli mesjańskiej. Wierzchnia szata zwana hymantion jest koloru niebieskiego – to symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności. Kolory te łączą to, co w naszym rozumieniu nie jest możliwe do połączenia: ziemia i niebo, bóstwo i człowieczeństwo, łączą dwie natury Chrystusa – Boską i ludzką. To, co w upadłym świecie jest nie do scalenia, w Jezusie Chrystusie staje się jednością.
Ikona Chrystusa Pantokratora została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków białego złota. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 12 cm x 10 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Najświętsze Serce Pana Jezusa

Kult Bożego Serca rozwijał się od samego początku chrześcijaństwa, jego pierwszymi czcicielami byli Maryja i apostołowie.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy (linie tworzą krzyż, taki nimb może mieć jedynie któraś z Osób Trójcy), wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”. Chrystus podnosi prawą dłoń w geście błogosławieństwa. Natomiast palce dłoni tworzą litery, które są skrótem imienia: IC XC (Jezus Chrystus). Trzy stykające się palce dłoni Chrystusa symbolizują Trójcę Świętą, a dwa pozostałe dwoistość natury Jezusa: Bóg i człowiek. Lewa ręka odsłania przebite i opasane cierniową koroną Serce, z którego wytryskują płomienie miłości, a w ich centrum jest krzyż. Jest to symbol nieskończonego Miłosierdzia dla ludzi.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Spodnia szata Jezusa (chiton, tunika) jest koloru czerwonego, co oznacza człowieczeństwo Chrystusa, Jego mękę, krew i cierpienie, także ludzką naturę. To kolor walki i ofiarności. Kolor purpurowy jest przypisany władzy królewskiej. Na prawym ramieniu chitonu widoczny jest naszyty pas klaw – znak godności patrycjańskiej. To symbol czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela, oznaka Jego szczególnej roli mesjańskiej. Wierzchnia szata zwana hymantion jest koloru niebieskiego – to symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności. Kolory te łączą to, co w naszym rozumieniu nie jest możliwe do połączenia: ziemia i niebo, bóstwo i człowieczeństwo, łączą dwie natury Chrystusa – Boską i ludzką. To, co w upadłym świecie jest nie do scalenia, w Jezusie Chrystusie staje się jednością.
Ikona Najświętsze Serce Pana Jezusa została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem płatków 23,75-karatowego złota. Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 40 cm x 30 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Ikona Najświętsze Serce Pana Jezusa

Kult Bożego Serca rozwijał się od samego początku chrześcijaństwa, jego pierwszymi czcicielami byli Maryja i apostołowie.
Jezus na przedstawionej ikonie ma nimb krzyżowy (linie tworzą krzyż, taki nimb może mieć jedynie któraś z Osób Trójcy), wewnątrz którego znajdują się trzy litery greckie OΩN, oznaczające słowa wypowiedziane do Mojżesza: „Jestem Który Jestem”. Chrystus podnosi prawą dłoń w geście błogosławieństwa. Natomiast palce dłoni tworzą litery, które są skrótem imienia: IC XC (Jezus Chrystus). Trzy stykające się palce dłoni Chrystusa symbolizują Trójcę Świętą, a dwa pozostałe dwoistość natury Jezusa: Bóg i człowiek. Lewa ręka odsłania przebite i opasane cierniową koroną Serce, z którego wytryskują płomienie miłości, a w ich centrum jest krzyż. Jest to symbol nieskończonego Miłosierdzia dla ludzi.
Zastosowane w ikonie kolory również mają charakter symboliczny. Tło ikony jest złote, aby nadać ikonie sens światłości i nadrealności. Kolor ten oznacza królowanie, oddanie czci, świętość, jest jasnością Boga i jednością, jest kolorem niepodzielnym jak niepodzielny jest Bóg.
Spodnia szata Jezusa (chiton, tunika) jest koloru czerwonego, co oznacza człowieczeństwo Chrystusa, Jego mękę, krew i cierpienie, także ludzką naturę. To kolor walki i ofiarności. Kolor purpurowy jest przypisany władzy królewskiej. Na prawym ramieniu chitonu widoczny jest naszyty pas klaw – znak godności patrycjańskiej. To symbol czystości i doskonałości ziemskiej natury Zbawiciela, oznaka Jego szczególnej roli mesjańskiej. Wierzchnia szata zwana hymantion jest koloru niebieskiego – to symbol nieba, duchowości, tajemnicy, nieosiągalności. Kolory te łączą to, co w naszym rozumieniu nie jest możliwe do połączenia: ziemia i niebo, bóstwo i człowieczeństwo, łączą dwie natury Chrystusa – Boską i ludzką. To, co w upadłym świecie jest nie do scalenia, w Jezusie Chrystusie staje się jednością.
Ikona Najświętsze Serce Pana Jezusa została napisana techniką tempery jajowej z zastosowaniem pozłotnictwa (płatki szlagmetalu). Deskę pokryto płótnem, na którym położono 12 warstw gruntu powstałego z kleju króliczego i kredy szampańskiej. Warstwy te zostały położone metodą „na krzyż”.

Ikona ma wymiary 21 cm x 16 cm.
Każdy etap tworzenia ikony poprzedzony został modlitwą.

Informacje

  • Nazywam się Patrycja Sirek Z ikonami zetknęłam się po raz pierwszy kilkanaście lat temu, gdy, będąc na wschodzie kraju trafiłam do monasteru w Jabłecznej. Zachwyciła mnie wtedy wschodnia ikonografia. Miałam również okazję przebywać w Kijowie, gdzie podziwiałam przepiękne ikony w cerkwiach, co jeszcze pogłębiło i ugruntowało moją fascynację tą sztuką. Efektem tej fascynacji była kilkuletnia praca nad reprodukcjami ikon w Domu Życia przy Wspólnocie Dobrego Pasterza w Góralach.
    Więcej
  • Technologia tworzenia ikony w całości nasycona jest symboliką. Przedstawione ikony zostały napisane według tzw. kanonu ikonopisarskiego, czyli ściśle określonych reguł.
    Więcej